NECATİ ÇAVDAR 'IN OBASI : 1

24 Ekim, 2005

Ferhat Koç :"Benim gibi mi?

Aliciğim gerçek gazeteci açtır..
Essa gazeteci böyle olur.
Ferhat Koç :"Benim gibi mi?"

Bu ağaçlar, onlarla doğdu onlarla oynadı, onlarla beslern-ndi, onlarla büyüdü..

YILDIZLARI KATMAK ........
Bu yamaçlarda, kayalarda;
Biz yokken ot yoktu, it yoktu.
Geldik; şenlendi bozkırlar,
Çevresini sardı
Ankara’nın yemyeşil surlar.
Evler yaptık, bize yetecek kadar
Ele muhtaç değildik!
Mutluluk o kadar.

Engel olmasalardı; vururduk yama
İhtiyacımızdı sıcak bir yuva.
Bekledik yıllarca, kavuştuk suya..
Mama parasıyla; ağaçlar diktik,
Çocuklarımızdan ayırmadık büyüttük,
İşledik toprağı, taşları söktük.
Biraz fasulye, biraz begonya ektik,
Tabii..cam önlerine sarmaşık diktik.

Derdimiz ..! kalmamıştı....
Şehrin en ağır işlerini sırtlanacaktık,
Sanayileri işletip, evleri temizleyecektik,
Şehirlilerin işine karın tokluğuna gidecektik,
Akşamları cevize yaslanıp sohbet edecektik,
Söğüdün altında tavşan kanı çay içip,
Kuşları dinleyip yorgunluk atacaktık,
Yazın altında yatıp,
Rüyalarımıza yıldızları katacaktık ..

ll
Hatırlar mı...!
İbrahim ..?
Güvercinin uçuşunu, kanat çırpışını,
Süzülüşünü, ördeğin paytak yürüyüşünü,
Nereden duyacak ibibiğin ötüşünü,
Ne bilsin.? seherde köpeklerin ürüyüşünü,
Horozların hep aynı saatte ötüşünü,
Güzüde yengesinden yumurta isteyişini,
Tavukların her mevsim yüksünmeden verişini...
Seyrediyoruz beraber mutluluğun bitişini,
Alkışlıyoruz ! insanın yalnızlığa itilişini...
Bilir mi....
Uçurtmayı,
Uçuracak; boşluğu,
Rüzgarı bulur mu,
Uçurmaya belediye izin verir mi..?

Yağmurun kokusunu; almaya ,
Fıskiyeler yeterli gelir mi..?

Yok ediyoruz....
Beraberlikten ferde
Toplumun acımasız geçişini,
Doğanın planlarla.! elimizden gidişini,
Hesaplamıyoruz.
Havanın tükenişini...
Boşlukları bırakıp, “Dolu”ları planladık.
Komşulardan selamı kesip,
Süflî salonlarda selamladık,
“Muhtacı olduğumuz külleri” Birbirimize atıp,
Kapatıyoruz ufukları,
Kutulardan seyrediyoruz...
İnsanın ezilişini,
Üst üste dizilişini...
Park....!
İnsanın;
Bir avuç ışık, yeşil, su uğruna
Sadizme gidişini ..
Anlayabilir mi Tuğba;
Kırlangıçların süzülüşünü ..
Bilir mi..?
Göçmen kuşların göçüşünü,
Seyrediyoruz yeşilin kazınarak
Sorunların çözülüşünü..

Umursamıyoruz;
Yükseltepe’nin,
Keklikpınarı’nın,
Natoyolu’nun,
Çaldağı’nın gidişini,

Hatırlamıyoruz;
Balgat’ın,
Sokullu’nun,
Seyranbağları’nın tükenişini.
Güvenpark’ın ”Tayin”edilişini,
Ankara’nın ciğerlerini sökülüşünü...

Düşünemiyoruz....!
Vişnenin, kayısının,
Yerli üretilişini,
Penceremizde ki sakanın,
Bahçede ki son gülün,
Henüz öten bir iki bülbülün
Kendi elimizle yok edilişini ..
Yaptığımız “planların” bizi;
El kadar parka, kafese,
Mahkum edişini...
İnsanın;
Mezara bile ağaçla gidişini,
Çiçekle ziyaret edilişini...
9.8.l997 - Dikmen

Duvar dibi, muhabbeti - Dikmen

Ruhlara betonun karanlığı çökmez mi?

Ağaç dibi kalmadı hanımlar, beton dibi versek..

Şairin Dikmen'de ki yeri..

Karşıda beyaz görülen binanın öündeki ev, bizim ev

En önde antenlerin olduğu alan Çaldağı'nın zirvesi..
Ön tarafdaki boş alan diplomatik site bölgesi

Yeni ORAN diye bilinen bu bölge

1986 da -yakında görüldüğü gibi - kırdı.
2004'de (fotoğrafın çekildiği yıl) betonlaşıyor

Yuva Kurun

YUVA KURUN .........
Ötmeyin artık kuşlar
Bu ne koro, haykırışlar
Bu seher son ötüşünüz
Belki son ziyaret edişiniz
Kendinize yeni bir yuva bulunuz

Gelip hoyrat eller
Vicdanları sızlamadan
Devirdiler meyve duran ağaçları
Toprağa gömdüler yemyeşil çağlaları
Hak, hukuk mu?
Savcı masa başında vermiş karar:
Yokmuş öyle bir şey
Yapılanlar hayalmiş
Görmüyor gözleri bir şey
Beyinleri paraya endeksli
Adamlar güçlü, yukardan destekli
Kaldırıp atılar yeşillikleri
Vicdanları kanamadan tüm güzellikleri
Gidin artık başka yerlere
Yuvalar bozuldu, yuvalar kurmak için
Huzuru kaçırdı para, huzura ermek için

8.5.2001-0630 Dikmen

Koydumu betonu oturturlar......

Yeni ORAN'da Şairin yeri..

Bu ağaçlar çocukların süt paraları ile büyütüldü.

Akıl, ağaçla moderniteyi birleştiremedi.

Sermayeye ve ranta kurban gittiler, gidiyorlar