GRANDES CIVILISATIONS : L’EMPIRE INCA AU SOMMET DES CULTURES PRÉCOLOMBIENNES…
Par Philippe Estrade
Pendant près de deux siècles et jusqu’à sa chute sous les coups de boutoir des conquistadors conduits par Francisco Pizarro à partir de 1532, cette éblouissante civilisation portée par le culte du soleil a conquis une partie de l’Amérique du Sud après qu’elle eut soumis et intégré les cultures dominantes dans la région et développé l’un des plus grands réseaux de communication de tous les temps.
LE 15e SIÈCLE, ÂGE D’OR DE LA CULTURE INCA
.
Les légendes se télescopent et les mythes bercent les origines des Incas. Qu’ils fussent issus de la montagne andine ou qu’ils émergeassent de l’écume des eaux du lac Titicaca,à 4000 mètres d’altitude que se partagent de nos jours la Bolivie et le Pérou, les premiers Incas, sous l’autorité de Manco Capac, créèrent la cité de Cuzco, leur future capitale, le nombril du monde en langue quechua. Les conflits de succession au trône n’ont pas épargné cette civilisation, au point que vers 1527 les fils de Huayna Capac, Huascar et Atahualpa, s’affrontèrent environ six ans dans une guerre de succession désastreuse. Atahualpa l’emporta et finit par exécuter sans pitié son frère. Mais cette guerre civile détourna l’attention du nouvel Inca d’une terrible menace qui sonnera le glas du plus grand empire précolombien, l’arrivée des conquistadors. Manipulé et trompé par les espagnols, Atahualpa fut mis à mort sans pitié. Les nouveaux maîtres européens achevèrent ainsi le contrôle de l’intégralité du territoire Inca, à l’exception de certaines cités dont Machu Picchu protégée dans son nid d’aigle dominant la jungle amazonienne orientale, dont ils ne soupçonnèrent pas un seul instant l’existence…
Obligations des vaincus mais aussi intégration caractérisent la puissance Inca
Les occasions étaient inépuisables pour commémorer le culte du soleil, et les victoires militaires justifiaient aussi ces célébrations majestueuses et particulièrement colorées. La conquête des territoires fut redoutablement orchestrée, rigoureuse et impassible. Elle impliquait un recensement complet, minutieux et impitoyable des terres soumises, des récoltes et de toutes les richesses des états annexés. Les élites vaincues pouvaient être emprisonnées ou associées à des fonctions officielles selon leur volonté de se soumettre définitivement aux nouvelles autorités. La force des Incas résultait de leur capacité à intégrer les populations asservies par l’apprentissage de la langue officielle de l’État, le quechua, véhiculée par les nouveaux dirigeants et parfois l’aymara, le dialecte usité autour du lac Titicaca. Le dévouement total à l’Inca et à l’empire constitua la colonne vertébrale de l’organisation politique et sociale. Outre ces mesures, des « déplacements forcés » furent perpétrés à grande échelle pour diviser les esprits rebelles ou peupler des régions utiles au développement économique et à la dimension géopolitique et frontalière de l’État. Souvent, pour consolider les territoires soumis, une princesse Inca pouvait être mariée à un jeune homme de haut rang dans la noblesse des régions conquises par les armes et parfois même par la diplomatie. Les obligations du peuple vaincu ne se limitaient pas au respect et au service de l’Inca. Le panthéon des dieux exigeait offrandes, rites et cérémonies diverses. De nombreuses divinités liées aux forces de la nature ordonnaient des cérémonies de grande ampleur. Au plus haut sommet de la hiérarchie des divinités, la Pachamama, déesse de la Terre, était accompagnée d’Inti, le Soleil, le dieu principal dont les rayons éclairaient l’humanité. Inti qui fournissait la nourriture et la vie à chacun fut honoré dans toutes les villes de l’empire mais principalement à Cuzco dans le Coricancha, son plus prestigieux temple.
Pour stabiliser et contrôler l’empire, l’un des plus grands réseaux de communication de l’histoire
Avec près de 40 000 km de voies, le système de communication de l’empire, qui ne connaissait pas la roue, offrait deux axes majeurs parallèles, du nord au sud, alimentés par les chemins secondaires transversaux. La route royale dans les Andes reliait tout au nord Quito dans l’actuel état de l’Équateur, aux limites sud du royaume, le Chili et l’Argentine de nos jours, et le chemin de la côte pacifique desservait également les frontières septentrionales, aux terres les plus australes. Cet exceptionnel réseau fut un outil majeur de la conquête des peuples Nazca, Mochica, Chavin ou Huari dont les Incas surent assimiler avec intelligence les coutumes dans un métissage culturel et politique très organisé et performant. L’essentiel du réseau routier fut impulsé par le grand Pachacutec, le « transformateur du monde », et adapté aux montagnes escarpées grâce à des escaliers creusés dans la roche et des tunnels percés dans les massifs. Seuls les fonctionnaires et les soldats étaient habilités à emprunter les routes de l’empire avec les messagers, bien sûr, qui apportaient le courrier et les notes officielles en pouvant parcourir plus de 20 kilomètres par jour. Ces messagers, choisis parmi les meilleurs coureurs des territoires, se relayaient dans les tambos, des établissements qui proposaient vivres et animaux frais, pour l’essentiel des lamas, le camélidé des Andes. Sauf autorisation de l’administration, la population n’était pas autorisée à circuler librement.
Génial outil mnémotechnique, le quipu tel un « ordinateur de fibres de laine »
Ne possédant pas l’écriture, les Incas s’appuyaient donc sur des outils mnémotechniques, tel le quipu, un système de cordelettes de différentes couleurs et épaisseurs qui permettait d’enregistrer les dates des grands évènements historiques ou plus simplement de tenir une comptabilité précise, tel un « ordinateur en fibres de laine ». Le quipu pouvait offrir plusieurs dizaines de milliers de cordelettes composées de laine ou de coton, plus rarement de cheveux humains. Les quipus, que l’on peut traduire par « nœuds », permettaient aussi à la société militaire de contrôler les recensements et les effectifs. Véritable mémoire de l’activité économique, ils enregistraient la nature des récoltes, les quantités stockées mais aussi l’état civil, mariages, naissances, décès, et les divers recrutements. Si la couleur des cordons faisait référence au concept ou au produit, les différents nœuds traduisaient les quantités. Des fonctionnaires spécialisés avaient la charge de conserver cette « bibliothèque de fibres », véritable mémoire de la société Inca. Cet ingénieux système fut introduit par Pachacutec, encore lui, le souverain majeur du 15e siècle, le siècle d’or des Incas. D’ailleurs, aujourd’hui encore, certaines communautés indigènes isolées utilisent ce procédé pour gérer le bétail et de manière générale les stocks issus de l’agriculture.
La zone andine, berceau des céramiques et de la métallurgie préhispanique avec l’or et l’argent
Sans pour autant connaître le tour, les potiers Incas ont su développer des techniques pour modeler des productions en céramique, délicates et raffinées. Passés maîtres dans la création de moules, ils purent fabriquer de la vaisselle colorée, des jarres et des vases en modelant l’argile à la main. Maîtrisant parfaitement la céramique, ils parvinrent à confectionner des objets cérémoniels souvent assortis de motifs issus de la mythologie andine, et zoomorphes. Les plus belles figures de céramique disponibles de nos jours au musée d’archéologie et d’anthropologie de Lima au Pérou, dotées d’une iconographie particulièrement riche, sont d’origine mochica ou nazca. L’empire Inca sut intégrer avec intelligence et discernement le savoir des peuples conquis. Art officiel de l’empire, le travail des métaux fit l’objet de commandes passées par les autorités. En effet, l’administration avait le monopole des mines de la montagne andine. Bien qu’il existât des objets en cuivre, l’alliage le plus répandu fut composé de bronze et d’étain. Nombreuses furent les découvertes dans les différentes campagnes de fouille, comme des outils et des objets personnels, des couteaux cérémoniels, des bijoux d’or et d’argent et des figures votives incrustées d’or destinés aux rituels et aux trousseaux funéraires des victimes des cérémonies de sacrifices humains qui alimentent les deux plus grands musées de Lima, le musée archéologique et anthropologique et le musée de l’or.
Momifications et sacrifices, marque de l’identité Inca
Les Incas n’incinéraient pas leurs morts, contrairement aux pratiques d’autres peuples d’Amérique préhispanique mais les enterraient dans des structures pyramidales ou dans des cavités naturelles de la montagne. La cérémonie du grand départ de l’être cher était vouée à un culte rigoureusement codé. Dans l’aristocratie, les momies étaient enveloppées dans de riches tissus colorés à côté d’un trousseau funéraire complet. Placées en position fœtale ou assise, les momies de rang royal furent conservées par des serviteurs assermentés qui procédaient à leur toilette journalière à l’aide de graisses et de baumes. Ces domestiques officiels devaient aussi changer les vêtements et servir le repas au défunt. Autre curseur de l’identité Inca, les sacrifices humains au sommet des montagnes étaient fréquents et destinés à protéger l’ordre cosmique des grands dangers comme la sècheresse, la famine ou la mort de l’Inca. Je fus très ému en découvrant l’exceptionnel état de conservation de Juanita qui est la plus célèbre de toutes les jeunes filles sacrifiées. Visible de nos jours au discret musée d’Arequipa, dans le sud du Pérou, cette célèbre momie fut sacrifiée par les prêtres de l’Inca et retrouvée quasi intacte dans les glaciers du massif de l’Ampato en 1995. Probablement droguée par les vapeurs des feuilles de coca, Juanita, qui avait 13 ou 14 ans, fut frappée avec violence d’un coup brutal sur la tête.
Peuple au sang noir, les Uros sur la route de l’expansion Inca
Parmi les premiers peuples à asservir au tout début de l’expansion Inca depuis le mythique lac Titicaca, les Uros de langue aymara durent accepter le quechua diffusé par les nouveaux souverains, sans pour autant renoncer à leur culture ni à leur mode de vie ancestral qui les fixe depuis des siècles sur des îles artificielles bâties avec les roseaux et les joncs du lac, la totora. Au fil des siècles, les Uros eurent une mauvaise réputation : paresseux et sales, des caricatures tenaces remontant à l’époque des premiers Incas qui avaient bien des difficultés à les soumettre. On leur prêtait même du sang noir… Il fallait bien cela pour être capable d’affronter la nuit les températures glaciales de la région du Titicaca. Ce peuple amérindien qui a probablement disparu dans les années 1950 s’est métissé avec ses voisins aymaras de Bolivie et du Pérou. De nos jours, cette population qui vit de la pêche traditionnelle et de l’élevage de canards reçoit aussi la visite de voyageurs en quête de dépaysement et d’exotisme, ce qui améliore l’ordinaire. Avec une espérance de vie parmi les plus faibles du monde, survivre est difficile pour les Uros, touchés par des pathologies chroniques et infections diverses. Les femmes coiffées du chapeau melon de Puno, très caractéristique des autochtones du lac, tissent des couvertures et des châles remarquablement colorés pour les voyageurs de passage alors que les enfants chantent « Frère Jacques » en mendiant un « nuevo sol » et que les hommes s’enhardissent à confectionner des embarcations de totora.
.
DANS SON NID D’AIGLE, MACHU PICCHU, CITÉ PERDUE DES INCAS
.
Y parvenir désormais n’est plus une aventure en soi, bien que l’arrivée pittoresque en train à Aguas Calientes, nichée dans la forêt tropicale, offre au regard une voie ferrée de décor de Western obstruée par les étals pittoresques et bigarrés des amérindiens quechuas qui y font commerce, sans se soucier pour autant de l’arrivée d’un autorail poussif qui saura bien attendre…
En 1911, la grande découverte de Bingham
C’est l’explorateur américain Hiram Bingham, diplômé de Yale et de Harvard, qui découvrit en 1911 la cité inca cachée sous une végétation épaisse à plus de 2430 mètres d’altitude. Autour de la citadelle perdue des Incas, les eaux fougueuses de l’Urubamba grondent sévèrement et ceinturent le massif sacré pour s’engouffrer plus à l’est vers la verte Amazonie voisine. Le site inconnu des espagnols n’a subi aucune déprédation et tout y est encore en place, à l’exception des toits de chaume. Quartiers d’habitation, temples, lieux de sacrifice et terrasses plongent dans les vallées encaissées et sombres. Avant qu’ils n’atteignissent Machu Picchu, Bingham et ses compagnons établirent un camp de base sur les bords de l’Urubamba où ils reçurent un indigène qui leur assura que tout là-haut se trouvaient les ruines d’une ancienne cité Inca oubliée depuis longtemps et noyée dans les nuages fréquents ici, entre tropique et équateur. Ascension baignée par des pluies torrentielles, traversée des rapides du torrent furieux sur un vieux pont instable et délabré formé de troncs d’arbres en équilibre aléatoire, machette à la main, la progression décrite dans « The National Geographic Magazine » fut rude pour Bingham et ses compagnons.
Un labyrinthe de pierres, d’escaliers et de terrasses pour une fonction encore mal définie
Deux secteurs bien déterminés divisent la cité sacrée : l’espace urbain modelé autour de la place centrale qui abrite le palais et le temple du soleil, puis la zone agricole constituée de terrasses à l’assaut des pentes de la montagne. La résidence royale où les orchidées rivalisaient d’éclat et de beauté avec un horizon à couper le souffle jouxte les temples nombreux et « l’intihuatana », la pierre sacrée où l’on « attachait le soleil ». De nos jours, cette grande adresse culturelle mondiale est fréquentée par des conquistadors pacifiques armés de leurs appareils photographiques… La fonction de Machu Picchu demeure encore bien mystérieuse et offre des empoignades pacifiques aux archéologues et historiens spécialisés des cultures précolombiennes andines. La cité servait-elle de poste de veille pour prévenir les incursions des envahisseurs amérindiens issus de la forêt amazonienne ? S’agissait-il d’une simple résidence d’été pour l’Inca recherchant calme et sérénité à l’abri des courtisans et des intrigants de la cour de Cuzco, une cité religieuse abritant les vierges du clergé ou bien simplement la résidence d’été du grand Pachacutec ? Une épidémie mit-elle fin à cette florissante cité qui fut peut-être simplement un centre religieux et astronomique ? Les archéologues prétendent même que les terrasses de Machu Picchu servaient à cultiver la coca destinée à la noblesse religieuse et politique de Cuzco. En tout état de cause, 1500 personnes au moins vivaient dans cette citadelle des cimes et produisaient des pommes de terre, du maïs et des légumes divers. En dépit de leurs faibles moyens techniques, ingénieurs et bâtisseurs Incas avaient plus d’un tour dans leur sac. Grâce à leurs formes irrégulières et trapézoïdales, les blocs de pierre furent appareillés de manière à résister aux fréquents tremblements de terre dans la région. Cette solidité exceptionnelle a pu résister au passage des siècles et offrir aujourd’hui ce chef d’œuvre inscrit au patrimoine mondial de l’humanité.
Une nature complice à l’équilibre des forces cosmiques
Particularité de ces régions de forêts humides d’Amérique du Sud, les précipitations équatoriales font chaque jour une apparition plus ou moins sévère. De couleur jade, les sommets des massifs de Machu Picchu sont régulièrement accrochés par des nuages bleutés, parfois rosâtres et ambre selon l’embrasement qu’offre le soleil, divin maître des lieux. La dimension céleste a irrigué en permanence cette culture remarquable et unique dans l’histoire de l’humanité avec Viracocha, dieu créateur de l’universalité, et surtout Inti, le dieu soleil père de l’Inca. Machu Picchu que l’on peut admirer en embrassant l’intégralité du site à l’arrivée du « camino del Inca », le chemin de l’Inca qui serpente entre ciel et terre, est révélateur des attributs de cette civilisation des Andes. Car, ici, la nature généreuse et complice se conjugue admirablement avec le minéral en équilibre avec les forces cosmiques qui ont irrigué le dessein Inca.
.
Rédacteur Philippe Estrade
Secrétaire de rédaction Colette Fournier (Lyon)
Pluton-Magazine/2019/paris 16eme
Crédit photos Philippe Estrade
////////////////////////////////////////////////////////////
…BÜYÜK SİVİLLEŞTİRMELER: ÖN-KOLBBİ KÜLTÜRLERİNİN ZİRVESİNDEKİ YERLEŞİM
Philippe Estrade tarafından
.
Yaklaşık iki yüzyıl boyunca ve 1532'den beri Francisco Pizarro önderliğindeki fetihçilerin saldırısına girinceye kadar, güneş kültü tarafından taşınan bu göz kamaştırıcı medeniyet, ondan sonra Güney Amerika'yı fethetti bölgedeki baskın kültürleri sundu ve entegre etti ve tüm zamanların en büyük iletişim ağlarından birini geliştirdi.
15 inci KÜLTÜR INCA Century, ALTIN AGE
Efsaneler teleskopla doludur ve mitler İnkaların kökenlerini kucaklar.İster And Dağları'ndan gelmişler, ister Titicaca Gölü'nün sularının köpüğünden, 4000 metre yükseklikte, ilk İnkalar'ın Bolivya ve Peru’nun otorite altında paylaştığı Manco Capac, Quechua dilinde dünyanın göbeği olan gelecek başkentleri Cuzco'yu yarattı. Tahtın art arda çatışmaları, bu uygarlığı 1527'de Huayna Capac, Huascar ve Atahualpa oğullarının yaklaşık altı yıl süren feci bir ardışık savaşta çarpıştığı noktaya getirmedi. Atahualpa, kardeşi idam etmeden yürüdü ve sona erdi. Ancak bu iç savaş, yeni İnka'nın dikkatini, fetihçilerin gelişi olan en büyük Kolomb öncesi imparatorluğun ölümcül zilini çalacak korkunç bir tehditten uzaklaştırdı. İspanyollar tarafından manipüle edildi ve aldatıldı, Atahualpa merhametsizce öldürüldü. Yeni Avrupalı ustalar, Machu Picchu'nun kartal yuvasında bir an varoluştan şüphelenmedikleri doğu Amazon ormanına bakan kartal yuvasında korunan bazı şehirler hariç tüm İnka topraklarının kontrolünü tamamladı. ...
Yenilen, ancak aynı zamanda entegrasyonun yükümlülükleri İnka gücünü karakterize ediyor
Güneşin ibadetini anmak için fırsatlar tükenmezdi ve askeri zaferler de bu görkemli ve özellikle renkli kutlamaları haklı çıkardı. Bölgelerin fethi korkunç bir şekilde yönetildi, titiz ve çirkindi. Söz konusu toprakların, hasatların ve ekli devletlerin tüm servetlerinin eksiksiz, eksiksiz ve acımasız bir sayımına işaret etti. Yenilen elitler, kesin olarak yeni makamlara sunma isteklerine göre hapse atılabilir veya resmi görevlerle ilişkilendirilebilir. İnkaların gücü, köleleştirilmiş popülasyonları, yeni liderler tarafından aktarılan devlet Quechua dilini ve bazen Titicaca Gölü çevresinde kullanılan lehçeyi Aymara'yı öğrenerek bütünleştirme yeteneklerinden kaynaklandı. İnka ve imparatorluğa tam bağlılık, siyasi ve sosyal örgütlenmenin bel kemiğini oluşturdu. Bu önlemlere ek olarak, “zorla yer değiştirmeler”, isyancı ruhları bölmek veya devletin ekonomik kalkınması ve devletin jeopolitik ve sınır boyutu için yararlı olan bölgeleri doldurmak için büyük ölçüde uygulandı. Genellikle, boyun eğen bölgeleri pekiştirmek için, bir İnka prensesi, silahlarla fethedilen bölgelerin soylu ve bazen de diplomaside yüksek rütbeli genç bir adamla evlenebilir. Kayıp insanların yükümlülükleri İnka'nın saygı ve hizmetiyle sınırlı değildi.Tanrıların panteonu tekliflere, ayinlere ve çeşitli törenlere ihtiyaç duyuyordu. Doğanın güçleriyle ilgili birçok tanrı büyük törenler emretti.Tanrılar hiyerarşisinin en yüksek noktasında, Dünya tanrıçası Pachamama'ya, ışınları insanlığı aydınlatan ana tanrı Inti, eşlik ediyordu. Herkese yiyecek ve yaşam sağlayan İnti, imparatorluğun bütün şehirlerinde onurlandırıldı, ancak en prestijli tapınağı olan Coricancha'daki Cuzco'da.
Tarihin en büyük iletişim ağlarından biri olan imparatorluğu istikrara kavuşturmak ve kontrol etmek
Neredeyse 40.000 km'lik iz ile imparatorluğun tekerleğini bilmeyen iletişim sistemi, enlemesine ikincil yollardan beslenen kuzeyden güneye iki büyük paralel eksen sundu. And Dağları'ndaki kraliyet yolu, bugün Ekvador’daki Quito’ya, bugün krallığın, Şili ve Arjantin’in güney sınırlarına bağlandı ve Pasifik kıyılarının kuzey sınırlarına hizmet etti. en güneydeki topraklara. Bu istisnai ağ, İnkaların gelenekleri akıllıca düzenlenmiş ve verimli bir kültürel ve politik karışıma nasıl özümseyeceğini bilen Nazca, Mochica, Chavin ve Huari halklarının fethinde önemli bir araçtı. Yol ağının çoğu, "dünyanın trafosunu oluşturan" büyük Pachacutec tarafından yönetildi. Kayaya açılan merdivenler ve masiflere delinmiş tüneller sayesinde engebeli dağlara adapte edilmiştir. Elbette, yalnızca 20 milden daha fazla seyahat edebilmek için posta ve resmi notları getiren habercilerle birlikte imparatorluk yollarını yalnızca memurlar ve askerler gezebilirdi.Bölgedeki en iyi koşucular arasından seçilen bu haberciler, tamburda sırayla, yiyecek ve taze hayvanlar, çoğunlukla llamas, Andean deve kuşları sunan işyerlerinde yer aldı. İdare tarafından izin verilmedikçe, nüfus serbestçe dolaşmasına izin verilmedi. Günde 20 kilometreden fazla seyahat edebilmek için posta ve resmi notlar getirmiş. Bölgedeki en iyi koşucular arasından seçilen bu haberciler, tamburda sırayla, yiyecek ve taze hayvanlar, çoğunlukla llamas, Andean deve kuşları sunan işyerlerinde yer aldı. İdare tarafından izin verilmedikçe, nüfus serbestçe dolaşmasına izin verilmedi. Günde 20 kilometreden fazla seyahat edebilmek için posta ve resmi notlar getirmiş. Bölgedeki en iyi koşucular arasından seçilen bu haberciler, tamburda sırayla, yiyecek ve taze hayvanlar, çoğunlukla llamas, Andean deve kuşları sunan işyerlerinde yer aldı. İdare tarafından izin verilmedikçe, nüfus serbestçe dolaşmasına izin verilmedi.
Büyük hatırlatıcı bir araç, bir "yün elyaf bilgisayarı" olarak quipu
Bu nedenle, yazıya sahip olmayan İnkalar, quipu, farklı renk ve kalınlıktaki bir kordon sistemi gibi büyük tarihsel olayların tarihlerini kaydetmeyi mümkün kılan veya kesin hesapların tutulmasını mümkün kılan anımsatıcı araçlara dayanıyordu. Bir "yün lifi bilgisayarı" gibi.Quipu, nadiren insan saçı olan yün veya pamuktan yapılmış onbinlerce kordon sunabilir. "Düğüm" olarak çevrilebilecek olan quipus, askeri toplumun nüfus sayımlarını ve insan gücünü kontrol etmesine de izin verdi. İktisadi faaliyetin gerçek hafızası, hasatların niteliğini, depolanan miktarları değil aynı zamanda medeni halleri, evlilikleri, doğumları, ölümleri ve çeşitli işe alımları da kaydetti.Kabloların rengi konsepte veya ürüne atıfta bulunuyorsa, farklı düğümler miktarları çevirmiştir. Uzman yetkililer, İnka'nın gerçek hatırası olan bu "elyaf kütüphanesini" tutmaktan sorumluydu. Bu ustalık sistemi, Pachacutec tarafından, yine onun, 15. yüzyılın en büyük egemenliği olan İnkaların altın yüzyılı tarafından tanıtıldı.Aslında, bugün bile, bazı izole edilmiş yerel topluluklar, bu süreci hayvancılık ve genel olarak tarımsal stokları yönetmek için kullanmaktadır. İnkaların altın yüzyılı. Aslında, bugün bile, bazı izole edilmiş yerel topluluklar, bu süreci hayvancılık ve genel olarak tarımsal stokları yönetmek için kullanmaktadır. İnkaların altın yüzyılı. Aslında, bugün bile, bazı izole edilmiş yerel topluluklar, bu süreci hayvancılık ve genel olarak tarımsal stokları yönetmek için kullanmaktadır.
And bölgesi, seramiklerin beşiği ve altın ve gümüş ile Hispanik öncesi metalurji
Dönüşünü bilmeden Inca çömlekçileri, seramik üretimlerini modellemek için hassas ve rafine teknikler geliştirdi. Eski küflerin yaratılmasında ustalar, kili elle modelleyerek renkli tabaklar, kavanozlar ve vazolar yapabiliyorlardı. Seramikleri mükemmel bir şekilde ustalaştırıyorlar, andean mitolojisinden gelen motiflerle ve zoomorfik olarak törensel nesneler yapmayı başardılar. Günümüzde Lima, Peru'daki Arkeoloji ve Antropoloji Müzesi'nde bugün en zengin seramik figürleri, özellikle zengin ikonografi ile Mochica veya Nazca kökenli. İnka İmparatorluğu, fethedilen halkların bilgisini zekice ve zekice nasıl bütünleştireceğini biliyordu. İmparatorluğun resmi sanatı, metal işleri, yetkililer tarafından verilen emirlerin konusuydu. Aslında, yönetim And dağının madenlerinin tekeline sahipti. Bakır nesneler olmasına rağmen, en yaygın alaşım bronz ve kalaydı. Çeşitli kazı kampanyalarında araçlar ve kişisel eşyalar, tören bıçakları, altın ve gümüş takılar ve cenaze törenleri için altın kaplı adak figürleri ve mağdurlar için trousseaux gibi keşifler yapıldı. Lima'nın en büyük iki müzesini, Arkeoloji ve Antropoloji Müzesi'ni ve Altın Müzesi'ni besleyen insan kurban törenleri.
Hızlanmalar ve fedakarlıklar, İnka kimliğinin işareti
İnkalar, İspanyol öncesi Amerikan halklarının uygulamalarının aksine, ölülerini yakmadılar, ancak onları piramit yapılarına ya da dağın doğal boşluklarına gömdüler. Sevgili kişinin büyük ayrılış töreni, titizlikle kodlanmış bir ibadete adanmıştı. Aristokraside, mumyalar tam bir cenaze töreninin yanındaki zengin renkli kumaşlara sarıldı. Cenin pozisyonunda veya otururken, kraliyet rütbeli mumyalar, günlük tuvaletlerine gres ve balzamlarla ilerleyen yeminli görevliler tarafından tutuldu. Bu resmi görevliler aynı zamanda kıyafetlerini değiştirmek ve ölenlere yemek servisi yapmak zorunda kaldı. İnka kimliğinin bir başka kaydırıcısı, dağların tepesindeki insan fedakarlıkları yaygındı ve kozmik düzeni kuraklık, kıtlık veya İnka'nın ölümü gibi büyük tehlikelerden korumayı amaçlıyordu. Kurban edilen tüm kızların en ünlüsü olan Juanita'nın olağanüstü koruma durumunu keşfetmek için çok etkilendim. Bugünlerde Peru’nun güneyindeki gizli Arequipa müzesinde görülebilen bu ünlü mumya, İnka rahipleri tarafından feda edildi ve 1995 yılında Ampato masifinin buzullarında neredeyse bozulmamış olarak bulundu. Buharlar muhtemelen kokain yaprakları, 13 ya da 14 yaşında olan Juanita, acımasızca dövüldü. Kurban edilen tüm kızların en ünlüsü olan Juanita'nın olağanüstü koruma durumunu keşfetmek için çok etkilendim. Bugünlerde Peru’nun güneyindeki gizli Arequipa müzesinde görülebilen bu ünlü mumya, İnka rahipleri tarafından feda edildi ve 1995 yılında Ampato masifinin buzullarında neredeyse bozulmamış olarak bulundu. Buharlar muhtemelen koka yaprakları, 13 ya da 14 yaşında olan Juanita, acımasızca dövüldü.Kurban edilen tüm kızların en ünlüsü olan Juanita'nın olağanüstü koruma durumunu keşfetmek için çok etkilendim. Bugünlerde Peru’nun güneyindeki gizli Arequipa müzesinde görülebilen bu ünlü mumya, İnka rahipleri tarafından feda edildi ve 1995 yılında Ampato masifinin buzullarında neredeyse bozulmamış olarak bulundu. Buharlar muhtemelen koka yaprakları, 13 ya da 14 yaşında olan Juanita, acımasızca dövüldü.
Kara kanlı insanlar, İnkaların genişlemesine giden yolda Uroslar
İnka'nın efsanevi Titicaca Gölü'ndeki genişlemesinin başlangıcında köleleşen ilk halklar arasında, Aymara dili Urosları, kültürlerini veya atalarının yaşam biçiminden vazgeçmeden, yeni yöneticiler tarafından yayılan Quechua'yı kabul etmek zorunda kaldı. On yıllardır gölün sazları ve tortuları olan totora ile inşa edilmiş yapay adalara yöneltti.Yüzyıllar boyunca, Uros kötü bir üne sahipti: ilk İnkalar dönemine dayanan tembel ve kirli, sert karikatürler, onları teslim etmekte zorlandılar. Onlara kara kan bile vermişlerdi ... Gece Titicaca bölgesinin soğuk sıcaklıklarıyla yüzleşebilmek gerekiyordu.Muhtemelen 1950'lerde ortadan kaybolan bu Amerikan halkı, Bolivya ve Peru'dan Aymara komşularıyla karışmıştı. Günümüzde, geleneksel balıkçılık ve ördek yetiştiriciliğinden yaşayan bu popülasyon, sıradanlığı iyileştiren bir manzara ve egzotizm değişikliği arayan gezginler tarafından da ziyaret edilmektedir. Dünyadaki en düşükler arasında yaşam beklentisi ile, kronik hastalıklardan ve çeşitli enfeksiyonlardan etkilenen Uros için hayatta kalmak zordur. Göl yerlilerinin çok karakteristik özelliği olan Puno melon şapkası giyen kadınlar, gezginler için renkli battaniyeler ve şallar örerken, çocuklar "nuevo sol" ve erkeklerin dilendiği "Brother Jacques" şarkılarını söylüyorlar. totora botlar yapmak için embolden. sıradan geliştirir.Dünyadaki en düşükler arasında yaşam beklentisi ile, kronik hastalıklardan ve çeşitli enfeksiyonlardan etkilenen Uros için hayatta kalmak zordur. Göl yerlilerinin çok karakteristik özelliği olan Puno melon şapkası giyen kadınlar, gezginler için renkli battaniyeler ve şallar örerken, çocuklar "nuevo sol" ve erkeklerin dilendiği "Brother Jacques" şarkılarını söylüyorlar. totora botlar yapmak için embolden.sıradan geliştirir. Dünyadaki en düşükler arasında yaşam beklentisi ile, kronik hastalıklardan ve çeşitli enfeksiyonlardan etkilenen Uros için hayatta kalmak zordur. Göl yerlilerinin çok karakteristik özelliği olan Puno melon şapkası giyen kadınlar, gezginler için renkli battaniyeler ve şallar örerken, çocuklar "nuevo sol" ve erkeklerin dilendiği "Brother Jacques" şarkılarını söylüyorlar. totora botlar yapmak için embolden.
.
EAGLE'NIN GECESİ'NDE, MACHU PICCHU, INCAS'IN KAYDI
.
Oraya gitmek artık başlı başına bir macera değil, ancak yağmur ormanlarında bulunan Aguas Calientes'e giden doğal tren yolculuğu, Quechua'nın ilginç ve ilginç renkli tezgahlarının önündeki batı tarzı bir tren yolu sunuyor. Orada ticaret yapan, sabırla bekleyecek bir vagonun geleceği konusunda endişelenmeden ...
1911’de, Bingham’in büyük keşfi
1911'de, deniz seviyesinden 2430 metreden daha kalın bir bitki örtüsünün altında saklanan İnka kentini keşfeden Yale ve Harvard mezunu Amerikan kaşifi Hiram Bingham'ti. İnkaların kayıp kalesinin etrafında, Urubamba’nın ateşli suları şiddetli bir şekilde kükrer ve yakındaki Amazon yeşili için daha doğuya doğru koşmak için kutsal kütleyi çevreler. İspanyolların bilinmeyen yeri, değer kaybetmedi ve sazdan çatılar dışında her şey hala yerinde. Yerleşimler, tapınaklar, kurban etme yerleri ve teraslar derin, karanlık vadilere dalmaktadır.Machu Picchu'ya ulaşmadan önce, Bingham ve arkadaşları, Urubamba’nın kıyısında bir kamp kurmuşlardı. Orada yaşayanların hepsinin burada sık sık bulutlarda unutulmuş ve boğulmuş eski bir İnka kentinin kalıntıları olduğuna dair güvence altına almışlardı. tropik ve ekvator arasında. Sağanak yağmur yükseldiğinde, öfkeli rapids, kararsız bir ağaç gövdesi olan, kararsız bir köprüyü geçiyor, eldeki pala, "The National Geographic Magazine" de açıklanan ilerleme Bingham ve onun arkadaşları.
Bir işlev için taş, merdiven ve terasların labirenti hala belirsiz
Açıkça tanımlanmış iki alan kutsal şehri ayırır: sarayı ve güneş tapınağını barındıran merkez meydanın etrafında modellenen kentsel alan, daha sonra dağın yamaçlarına saldırmak için teraslardan oluşan tarım alanı. Orkidelerin nefes kesen bir ufka sahip güzellik ve zarafetle rekabet ettiği kraliyet ikametgahı, çok sayıda tapınağa ve güneşin "bağlandığı" kutsal taş olan "Intihuatana" ya bitişiktir. Bugün, bu harika dünya kültürel adresine kameralarıyla donanmış barışçıl fetihçiler sıkça rastlanmaktadır ... Machu Picchu'nun işlevi hala çok gizemlidir ve Arkeologlar ile Kolomb öncesi kültürlerde uzmanlaşmış tarihçilere barışçıl bir kavga sunar. Şehir, Amerikalı istilacıların Amazon yağmur ormanlarından istila etmesini önlemek için bir nöbetçi kulübesi görevi gördü mü? İnka için, din adamlarının bakirelerini barındıran dini bir şehir olan Cuzco mahkemesinin sarayının ve meraklıları tarafından korunan sakin ve huzur arayanlar için basit bir yazlık mıydı? Büyük Pachacutec'in yaz? Bir salgın belki de sadece dini ve astronomik bir merkez olan bu gelişen şehre son verdi mi? Arkeologlar, Machu Picchu'nun teraslarının, Cuzco'nun dini ve siyasi asaleti için koka yetiştiriciliği için kullanıldığını iddia ediyorlar. Her durumda, zirvelerin bu kalesinde en az 1500 kişi yaşadı ve patates, mısır ve çeşitli sebzeler üretti. Zayıf teknik yeteneklerine rağmen, Inca mühendisleri ve inşaatçıları çantalarında birden fazla numara buldular. Düzensiz ve yamuk şekilleri sayesinde, taş bloklar bölgedeki sık sık depremlere dayanacak şekilde eşleştirildi. Bu istisnai sağlamlık, yüzyılların geçişine karşı koyabilmiş ve bugün dünyaya insanlığın mirası üzerine yazılmış bu şaheseri sunabilmiştir.
Kozmik kuvvetlerin dengesinde bir doğa suçu
Güney Amerika'nın nemli ormanlarının bu bölgelerinin özellikle, ekvator çökeltileri her geçen gün daha az ya da daha ciddi bir görünüm yaratmaktadır. Yeşim renginde, Machu Picchu dağlarının zirveleri düzenli olarak mavimsi bulutlarla asılıyor, bazen güneşin sunduğu yanmaya göre, yerin ilahi ustası olarak pembemsi ve amber.Göksel boyut, insanlık tarihindeki bu dikkat çekici ve eşsiz kültürü, evrenselliği tanrı yaratıcısı Viracocha ve özellikle İnka'nın güneş tanrısı babası Inti ile kalıcı olarak suladı. Machu Picchu, cennete ve dünyaya süzülen İnka Yolu "Camino del Inca" nın varışında tüm sitenin kucaklanmasıyla hayranlıkla izlenebilir, And Dağları'nın bu medeniyetinin bir göstergesidir. Çünkü burada
.
Editör Philippe Estrade
Editör Sekreteri Colette Fournier (Lyon)
Pluto Dergisi / 2019 / Paris
Fotoğraf kredisi Philippe Estrade
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder